Dit jaar zag ik half maart de eerste dotterbloemen bloeien. Hier en daar ken ik dotters die al jaren op dezelfde plek staan. Ze zijn uitgedijd tot struikachtige proporties en vormen een boel zaden. De zaden drijven weg, zodat er elk jaar ook nieuwe, jonge dottertjes opduiken. Altijd langs de oever of in ondiep water, liefst schoon water met een beetje kwel. Dotters zijn oeverplanten bij uitstek.

Er is een dotter die de kunst van het oeverleven heeft geperfectioneerd. Deze overtreffende dotterbloem heet spindotter. Hij spint geen garen, hij is geen spindokter, maar een dotterbloem die spinnen verspreidt. De spindotter gedijt op plekken met sterk wisselende waterstanden. Hoewel, gedijt is misschien een overstatement. Het is meer dat de spindotter beter bestand is tegen voor andere planten dodelijke waterstanden. Hij redt het in getijdegebieden en hoeft daar geen concurrentie van andere bloemen te vrezen.

In de provincie Groningen houden enkele spindotters het uit in het afgedamde en afgesluisde Reitdiep. Daarmee herinneren ze aan minstens 45 jaar geleden, toen de Lauwerszee nog bestond. De sluizen van Zoutkamp zijn ouder, maar er was een tijd dat de vloed het Reitdiep binnendrong en het rivierwater tientallen kilometers opstuwde. Tot in de stad konden schepen op de vloed arriveren en met de ebstroom afvaren.

Echt een rivier waaraan de spindotter bloeide. Ook de Biesbosch en andere zoetewatergetijdegebieden huisvesten deze door dijken bijzonder geworden planten. Ze staan met eb in de modder en gaan bij vloed bijna kopje onder. Wordt het hen te nat en dreigt verdrinking en verrotting, dan hoeven ze geen zaad te maken maar laten ze kant-en-klare bladrozetjes los. Die blijven drijven en schieten wortel. Ze lijken op spinnen.

(Natuurdagboek Trouw 30 april 2014)