Weinig is zo mooi als bloeiend gras voor laag zonlicht. De hoeveelheid grassoorten die je op een ongemaaid veldje tegelijk ziet meedeinen met de wind, kan verbijsterend zijn. En dan zijn er nog russen, zeggen en biezen, al even schitterend.

Neem nou de gewone veldbies. Klinkt niet bijster opwindend. Wordt ook wel als onkruid gezien, onkruid in het strak gewenste gazon. Terwijl het zo mooi is, met die witte haren op de groene stengel en de donkerbruin met gele bloei – geel zijn de helmknoppen. Zo mooi, dat het tot de tuincentra en tuinbladen is doorgedrongen. Siergrassen zijn in de mode en veldbiezen worden geteeld en verkocht aan modebewuste tuinierders. Veldbies is een uitkomst voor lommerrijke tuinen, want de biezen zijn niet zo verzot op zon, terwijl ze het in de schaduw prima redden. Veldbiezen blijven groen in de winter, vormen bodembedekkende zoden als gras, maar woekeren niet hinderlijk en worden niet hoog – ze hoeven niet gemaaid te worden.

Gat in de tuinmarkt, lijkt me.

Gewone veldbiezen zijn geen grassen, maar russen. Ze groeien op vochtig grasland, voedselarm maar zuur, in gemaaide bermen en op vergraste hei. Na de bloei vormen ze doosvruchten met drie ronde zaadjes. Die zijn voorzien van een mierenbroodje. Dat is een lokkertje voor mieren, die met het broodje het hele zaadje meeslepen en zo de verspreiding der soort stimuleren. Over broodjes geschreven: gewone veldbies wordt ook wel hazebrood genoemd, hoewel ik niet geloof dat hazen er graag aan knagen. Onze konijnen en cavia’s knabbelen er soms aan, maar laten de meeste biezen staan.

Gewone veldbies mag dan gewoon zijn, het is gewoon prachtig.