Soms stuurt een lezer mij een dichtbundel met eigen werk, geïnspireerd door de natuur. Ik heb een tweeslachtige verhouding met poëzie. Sommige van de mooiste zinnen en taalvondsten zijn eraan te danken. Al verzwijgt een gedicht vaak meer dan dat het meldt. Het is samengebalde taal, soms haast een zwart gat. En ineens valt een enkel zinnetje mij op.

‘Niets gebeurde. Het was zo zalig, er gebeurde niets.’ Dat is zo’n zinnetje. Mijn gereformeerde ouders wantrouwden zaligheid, dat was iets voor roomsen, of voor na de dood. Het is ook een doodgewoon zinnetje. Ik houd van gewone zinnen en hier valt de taal samen met wat ik nodig heb voor poëzie: stilte, niets.

Voor een ongeduldige veellezer als ik kan poëzie een kwelling zijn. Snel even lezen is er niet bij. Ik moet laten bezinken, remmen tot schildpadvaart. De meeste toegestuurde bundels laat ik liggen, voor ooit.  Dit is dan ook geen oproep tot het sturen van eigen werk, integendeel. Als ik wél gedichten lees, lees ik er één, soms twee, hooguit drie per dag. Dat doe ik alleen met poëzie die meer is dan mooischrijverij. Ik heb liever klare taal, zoals zo’n enkel zinnetje.

In Liederen uit het oerbos van Adriaan Krabbendam (uitg. crU) staan veel wonderlijke woorden, die op z’n Bommels allitereren. Er staan rare wezens in, zoals reuzenhaan en waslakzwam. Maar dat zijn geen blauwbilgorgels, ze bestaan echt.

Ik kom zelfs een vers tegen over Ephemeroptera. Zoek die maar even op; poëzie is niet voor jachtigen en gemakzuchtigen, al hebben Ephemeroptera zelf weinig tijd. Als ik zijn bundel uitheb, en de verantwoording lees, blijkt Krabbendam ervoor uit mijn Natuurdagboek geciteerd te hebben. Ik had het niet eens door. Hij heeft tevens regels opgenomen van Anne Vegter, die in haar laatste, treurige maar fijne dichtbundel Big data (uitg, Querido) mij warempel relateert aan de boomkleverstand! Het Natuurdagboek in de poëzie – gewelidig toch?

(Natuurdagboek Trouw donderdag 8 oktober ’20)