Hoewel ik meerkoeten waardeer om hun zwart fluwelen hals en hun groepswandelingen op die onbeholpen lobbenpoten, vind ik waterhoentjes leuker. Die hebben een rood met gele bles in plaats van een spierwitte, ze zijn kleiner, eleganter en verlegener. Over dat eeuwige gedreig, geruzie en geknok van meerkoeten kan ik wel lachen, maar sympathiek vind ik het niet.

Meerkoeten steken veel energie in het bestrijden en verjagen van andere meerkoeten en niet-meerkoeten. Na het met veel gepiep, geklapwiek en watergetrappel wegjagen van een ander, schudt de overwinnaar voldaan het water van zijn vleugels en rugveren. Hij voelt zich duidelijk meer koet dan de verjaagde.

Allemaal best, tot ik de film Het Noorderplantsoen zie. Dat is een film van ruim een half uur. Bioloog Hilco Jansma filmde een jaar lang de vogels in dat plantsoen in de stad Groningen. Als Groninger ken ik dat plantsoen goed. Er bloeien stinzenplanten, er huizen vleermuizen en er gakken soepganzen rond.

Jansma filmde die ganzen en de blauwe reiger, de meerkoeten en de waterhoentjes. Die zien hun drie kuikens de mist ingaan, waarna ze een tweede leg proberen. Als drie van de eieren zijn uitgekomen en de andere vier op springen staan, verschijnt ineens de familie meerkoet. Drie jongen hebben de meerkoeten. Het voeren en beschermen daarvan is een stressvolle bezigheid en de meerkoeten storten zich heetgebakerd op de waterhoentjes. Na een felle strijd drijven de grotere meerkoeten hun opponenten terug tot op het nest. En dan volgt er een belegering waarvan ik huiver. De natuur is mooi, maar je moet er wat bij drinken. Meerkoeten… Toch loopt de strijd niet eens zo heel slecht af. Prachtige film!

Leverbaar via www.hilcojansma.com