Bij Ecomare, het bezoekerscentrum op Texel, zwemmen zeehonden in bassins. Niet dat Ecormare alleen zielige zeehonden opvangt. Er zijn duizenden zeehonden, waarvan een deel zielig is. Hoe meer zeehonden, des te meer zielige. Ecomare zou zwembaden van olympische afmetingen moeten bouwen voor al die zielige zeehonden.
In Pieterburen zijn ze, of beter: is ze er duidelijk over. Zielige zeehonden moet je opvangen, punt. Ik snap dat wel. Ik hoef maar een paar minuten naar een zeehond te kijken, of ik ben verliefd. De zeehonden bij Ecomare zwemmen onmiddellijk naar me toe, ze duwen hun neus tegen het glas waar ik mijn vinger houd. Ze gaan op hun achterste vinnen op de bodem staan en reikhalzen met hun kop boven water om maar niets te missen van wat ik op het droge doe.
Met besnorde snoet en grote, vochtige ogen kijkt een zeehond me aan. Ik aai hem niet, want zeehonden bijten. De grijze zeehonden zien er minder knuffelbaar uit, met die spitse snuit en dat rechte voorhoofd. Ze zijn een stuk groter en de grijze zeehond is bruiner dan de gewone zeehond, die grijzer is.
Een dierverzorgster vertelt dat de grijze minder bijten dan de gewone. Ik kijk naar twee grijze zeehonden in hun zwembad. Ze neuzen samen. Ik blijf kijken en die ene wordt er verlegen van. Hij kijkt me schuchter aan, zoals een hond kan kijken, die een uitbrander verwacht. Zie foto.
Wie een huiler op het strand vindt, laat zo’n stumper niet graag liggen. Daarvoor is bescheiden opvang best nuttig. Maar om nou overal vandaan zielige zeehonden aan te voeren… Mag een dier niet rustig sterven?
Recente reacties