Foto Koos Dijksterhuis
Voor wilgen knotten is het nu te laat. Afgelopen weekend had het misschien nog gekund. De sapstroom kwam maar net op gang en het was prima knotweer.
Allerlei bomen kunnen geknot worden, maar de bekendste is de wilg. Waterwilgen zijn er minder geschikt voor, die overleven zo’n knotting te goed, die groeien zo fanatiek uit, dat de enorme kruin nauwelijks te knotten blijft.
Ik heb het vrij veel gedaan, wilgen knotten. Heerlijk werk. Lekker buiten, na afloop heb je het idee hebt flink bezig te zijn geweest en je doet er nog goed werk mee ook. Ik ben tijdens het knotten ben wel eens aangesproken door scherpslijpers die vonden dat ik bomen verminkte. Ze hadden natuurlijk gelijk. Zo heb ik ook vaak het gras verminkt met de maaier. Nu niet meer, nu laat ik dat de konijnen en cavia’s doen.
Eenmaal geknot moet een wilg steeds opnieuw geknot worden. Niet elk jaar, maar toch wel om de drie, vier, vijf jaar. Anders groeien de takken uit tot enorme stammen, wordt de boom topzwaar en scheurt de knot open. Prachtig hoor, een opengewerkte wilgenknot, maar ook zo een wilg gaat door knotten langer mee.
In Zeeland zag ik een paar jaar geleden een rij stokoude knotwilgen om een hoogstamboomgaard staan. Uit één zo’n geknotte grijsaaard klonk gepiep. De knot was grillig, met geheimzinnige, donkere holten. De stam was ondergescheten. Er broedde een steenuil in. Of nee: twee steenuilen.
In de handpalm van wilgenknotten hoopt zich soms een humuslaagje op, van verteerd blad. Daarin kunnen allerlei bloemen ontkiemen. Ik twijfel tussen een foto van speenkruid en paardebloem. Omdat april de paardebloemmaand is, wordt het de paardebloem.
(Natuurdagboek Trouw 15 april 2013)
Recente reacties