Bekerzwammen leven van rottend hout. Soms zie je het hout niet en lijkt het of de zwammen in het gras staan. Maar dan wortelen ze vast in onder het gras begraven takjes. De bekerzwammen op de foto goeien op een oude, door en door verrotte stronk eikenhout.

Van een lezeres kreeg ik foto’s van vergelijkbaar ogende bekerzwammen. Ik denk dat het grote houtbekerzwammen zijn, maar het zouden ook andere bekerzwammen kunnen zijn. Gewone melkbekerzwammen bijvoorbeeld. Sommige bekerzwammen zijn alleen aan hun sporen te herkennen en daar is een microscoop voor nodig. Ik heb mijn microscoop lang geleden tijdens magere jaren verkocht en dat gepiel met spoortjes lokt mij niet aan. In tegenstelling tot paddestoelenkenners pluk ik zwammen liever niet. Zou ik ze meenemen naar huis, dan zou ik ze eerst vergeten. Na twee dagen zou me te binnen schieten dat ik paddestoelen in een zakje had meegenomen. Ze zouden zijn veranderd in een kwalijk riekend, slijmerig prutje.

Zelfs onbekende vogelgeluiden vergeet ik thuis te checken. Vogelgeluiden zijn maar heel kort te onthouden. In het veld is ieder vogelgeluid en elke paddestoel van essentieel belang, maar eenmaal thuis zijn ze zomaar door nieuwe indrukken verdrongen. Door de geur van koffie bijvoorbeeld.

Gelukkig heb ik dan de foto’s nog! Op de eikenstronk, gelegen in een knoestig eikenbos op kalkrijk duinzand, staan zowel bekerzwammen in de kracht van hun leven als bejaarde exemplaren in verval. En er ontluiken bekerzwam-dreumesen zoals de zwammetjes op de foto: jong en fris, onbeschadigd en onbevangen. Maar zelfs die piepjonge baby-bekerzwammen zien er niet melkerig uit, dus denk ik nog steeds dat het grote houtbekerzwammen zijn. Grote zowel als kleine grote houtbekerzwammen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 8 jan. 2016)