Het was broeierig warm en prompt wemelde mijn terras van de gevleugelde mieren. Ze deden me denken aan een peuter die wil lopen, wankelt, valt en weer opstaat. Wij mensen verliezen dat doorzettingsvermogen naarmate we groter worden, maar bij mieren is het andersom. Geen gevleugelde mier zal zijn of haar poging tot vliegen opgeven ‘omdat ik het toch niet kan; hij of zij houdt vol, stumperend en struikelend. En die mieren zijn groter dan ooit.

Ze willen de lucht in om te paren. Het idee is dat de vrouwen zo hoog mogelijk gaan om de beste vliegeniers uit de mannen te selecteren, die zich met hen mogen verenigen. Zo’n vliegende man stort na de daad neer en sterft, de koningin laat een volgende minnaar toe op haar roze wolk. Zij slaat mierensperma op, waarmee ze een nieuw volk kan stichten.

Duizenden mieren fladderen onwennig door de lucht, een gemakkelijke prooi voor gierzwaluwen en meeuwen. Natuurdagboeklezer Hein Maas, die iets met mieren heeft (‘In mijn jonge jaren bouwde ik een gipsen onderkomen voor mieren’), vraagt zich af hoe die vogels dat ‘grut weten te vinden’. Wel, dat komt doordat vogels scherpe ogen hebben en van verre een zwerm mieren zien. Daarnaast valt het Maas op dat zijn stoep ‘krioelt van de koninginnen, waar geen vogel naar taalt. Hoe komt het dat ‘al die lekkere hapjes worden genegeerd’?

Leuke vraag! Ik heb vogels wel mieren zien oppikken van de grond, groene spechten bijvoorbeeld eten bijna niets anders. Gierzwaluwen kunnen niet lopen en eten alleen vliegend. Meeuwen zien zo’n mierenbonanza denk ik eerder in de lucht dan op de grond. Misschien vinden ze het ook veiliger in de lucht dan op een terras waar mensen kunnen opduiken.

Maar dat ze alleen in de hoogste sferen paren, is niet altijd het geval. Ik zie een mannetje dat op de grond zijn kans en een vrouwtje grijpt. Samen stommelen ze rond, onhandig als een baby die nog maar net kan kruipen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag  29 juli 2020)