Een stokoude oudtante toonde haar herbarium. Daarin had ze planten tachtig jaar geleden opgebaard. Sommige kruimelden van hun pagina. Sneeuw uit andere tijden. Nu zijn plaatjes digitaal. Met het natuurdagboek lever ik ze in per e-mail (iemeel). Toch blijf ik die nieuwe media wantrouwen. Mij bevangt een lichte paniek als mijn mobiele telefoon rinkelt. Soms heb ik het niet eens door. Ik interviewde laatst iemand die de telefoon liet rinkelen. Toen er weer gebeld werd zei ik: wilt u die telefoon niet opnemen? Hij zei: dat is mijn telefoon niet. Het was mijn telefoon. Radeloos zocht ik de zijvakjes af en de knopjes, uit dat ding.

Genoeg, ik overwin mijn mobiele telefoonangst, in 2011 ben ik mobiel belbaar. Ik heb me zelfs aangemeld voor Twitter. Dat klinkt zangvogelachtig, en zangvogelachtigheid spreekt me aan. Over twitter zijn twitteraars razend enthousiast. Ik heb het voordeel ervan nog niet geproefd, maar ga misschien wel boude beweringen over de natuur tweeten. Volg @KDijksterhuis!

Een andere digitale snuf waar ik misschien aan ga geloven is het elektronische boek, e-book in modieus Engels. Een e-book (ieboek) is een digitaal boek dat je op een e-reader kunt doorbladeren, een beeldschermpje waarachter tientallen boeken kunnen schuilgaan. Een I-pad is netzoiets, in egocentrisch Engels. Een aiped of ieboek zou me op vakantie kilo’s en liters aan natuurgidsen schelen. En je kunt in bed lezen zonder lampje. Alleen zul je zien dat de batterij dan net leeg is. Maar het grootste nadeel van een e-book vind ik dat je er geen blad of bloem in kunt drogen. Het e-book wordt de nekslag voor het herbarium.