Jeroen en ik zakken soms tot ons middel in de sneeuw. We vorderen langzaam over de Groenlandse toendra. Eindelijk bereiken we een sneeuwvrije heuveltop. Er klinkt een zacht geluid, het houdt het midden tussen kikkergekwaak en biggengeknor. Hier leven kikkers noch biggen. Jeroen herkent het geluid als een baltsende drieteenstrandloper. En jawel hoor, daar vliegt een drieteenmannetje traag over, met razendsnel vibrerende vleugels.

‘De helicoptervlucht’, zegt Jeroen. Mooi gezicht, mooi geluid. Deze trillende vlucht doet me denken aan zo’n speelgoedvliegtuigje van rood plastic dat ik als kind bij wijze van vlieger ophield, met witte vleugels die snorrend ronddraaien. Het moet van een vogel veel vergen om dat inspannende vliegen in slowmotion vol te houden.

‘Daarom’, zegt Jeroen, ‘zal het wel aantrekkelijk zijn voor vrouwtjes. Een mannetje bewijst er immers mee dat hij kan presteren?’ Of de vogels dat zelf ook zo beredeneren is nog maar de vraag. Waarschijnlijk vinden vrouwtjes die baltsvlucht gewoon aantrekkelijk en proberen mannetjes elkaar ermee te overtroeven. Maar we kunnen niet in het 2,5 centimeter metende hersenpannetje van de drieteen kruipen. Terwijl wij over het gevoelsleven van strandlopers speculeren, blijft de knorkwakende trilvlieger volhardend vrouwelijke aandacht trekken. Hij doet dat op de grens van sneeuw en sneeuwvrij.

In de verte zijn klinkt dat knorrende gekwaak ook. Jeroen snuift minachtend als ik beweer dat het geluid van bonte strandlopers wel wat wegheeft van de drieteenzang.

’Dat schelle gesnerp? Dat lijkt er niet op!’ Jeroen heeft het niet zo op bontjes, die in lagergelegen, nat terrein broeden.

’Ik heb niets tegen bontjes’, beweert hij, al kan hij geen strandlopersoort bedenken die hij minder mooi vindt.