2015 – 2019

Ondanks de barre weersvoorspellingen scheen de zon zondagmiddag. Wij togen naar buiten voor een ommetje. We probeerden een doorgang te vinden uit de woonwijk, maar stuitten steeds op een vaart. Zo leerden we een deel van de wijk kennen, waar we nooit hadden gelopen, met watertjes, perkjes en bruggetjes. (meer…)

Op mijn ontboezeming over het doden van slakken, spinnen, muggen en muizen kreeg ik afkeurende reacties. Ik voel me daar toch al schuldig over, maar wrijf het er gerust nog eens in! Ik kreeg ook vragen naar hoe ik slakken doodmaak en naar de ratten die mijn huis bestormden.

De slakken gooi ik in de stadsvijver of spoel ik door de wc. Ik zou ze liever aan de lijsters, eenden, mollen en kikkers voeren, maar die wagen zich er niet aan, op straffe van een wisse dood door een kat. Ik denk dat de enorme hoeveelheid loslopende katten een oorzaak is van de slakkenplaag hier. Alle slakkeneters worden gedecimeerd. (meer…)

Het grasveldje in mijn tuin bevat nogal wat mos. Ik heb nog liever bloemen, maar verder begrijp ik niet goed wat mensen tegen mos hebben. Slechts weinig is zo mooi als zonlicht dat over het mos strijkt, zeker als dat mos bloeit. Mos vind ik mooier dan gras. Mos is wel minder geschikt om op te liggen, hoe zacht ook, want het is vochtig. Mijn tuin is lommerrijk en daardoor vochtig, wat het mos in de kaart speelt. (meer…)

Toen ik op de site van Animal rights beelden uit slachthuizen zag, werd ik misselijk. Behalve met de doodgemartelde dieren heb ik medelijden met de mensen die dat smerige werk doen. Ik heb eens iemand ontmoet die dat deed. Een Poolse vrouw die elke dag om 5 uur ’s morgens naar het slachthuis fietste. ‘s Middags leerde ze Nederlands en deed ze een inburgeringscursus. (meer…)

De bessen van jeneverbessen zijn geen echte bessen maar kegeltjes die op bessen lijken. Ze bevatten de zaadjes en de rijpe, paarse bessen zijn afgelopen weken van de bomen gevallen. Jarenlang weigerden de zaden te ontkiemen, maar de laatste jaren lijken ze dat weer vaker te doen.

De jeneverbessen op de foto zijn niet gevallen, want die zijn nog niet rijp. Pas volgende herfst zijn ze rijp. Jeneverbessen groeien traag; in modieus Anglo-Nederlands zou je ze slowtrees kunnen noemen. (meer…)

Sinds de lente van 2017 hebben we in Nederland met de buxusmot te maken. En sinds die lente sterven veel jonge koolmezen in hun nestjes. Buxusmotten zijn zwart-witte nachtvinders uit het zuiden die met de hogere temperaturen mee fladderden naar het noorden.

Vogelaars opperden verband tussen de bestrijding van buxusmotrupsen en de mezensterfte. Mezen eten rupsen, ook buxusrupsen, dus het verband leek logisch. In een onderzoek in 2018 werden mezennesten in stadstuinen vergeleken met die in het bos. In het bos zijn geen buxushagen die bespoten worden. Inderdaad werden in dode mezen in de tuin meer insecticiden gevonden dan in dode mezen in het bos. (meer…)

Als ik uit het raam kijk zie ik allerlei vogels scharrelen, hippen en fladderen. Ik heb een huisje met voer opgehangen en een vetbol. Ik tel vier vinken, twee koolmezen, twee pimpelmezen en vier merels: twee vrouwtjes en twee mannetjes. Het gezellige gevederte leidt me af van het schrijven van dit stukje! (meer…)

Hoewel het winterkoninkje een goede schutkleur heeft en door de nauwste openingen kan wegglippen, is de huiskat een van de belangrijkste doodsoorzaken van dit vogeltje.

Een andere geduchte doodsoorzaak van de winterkoning is koning winter. In een strenge winter kan negentig procent van de winterkoningen het leven laten. De nogal eenzelvige vogeltjes weren dat noodlot door met tientallen tegelijk in een holte te slapen en elkaar warm te houden. Daarvoor staken ze hun onderlinge geschillen dan even, zo lees ik in Het Winterkoninkje van Stephen Moss, dat onlangs bij Ambo/Anthos verscheen. (meer…)

Een immer doorgroeiend plantje is vogelmuur, ook wel sterrenmuur genoemd. Vogelmuur is klein en groen, met witte bloempjes. Het wordt in de landbouw met vergif onder de duim gehouden, want de intensieve grondbewerkingen in die landbouw krijgen de plant niet weg. Integendeel, vogelmuur gedijt juist prima als je de grond overhoophaalt.

Als je vogelmuur als onkruid beschouwt, kun je het gemakkelijk uittrekken. Ook kun je het negeren; het blijft klein, kan niet met welk gewas ook concurreren en verdwijnt vanzelf weer. Wie van vogelmuur een probleem maakt, heeft kennelijk behoefte aan een luxeprobleem. Op akkers wordt vaak geen ander leven getolereerd dan het gewas, hoe onschadelijk of nuttig dat leven ook is, en dus wordt er vergif gespoten. Dat kost geld, tijd en brandstof, want zoals alles geschiedt ook gifspuiten met machines. Het kan helemaal niet uit. (meer…)

Een oude (57) vriend van me woont met zijn vrouw in een afgelegen bocht van de IJssel, aan een half verhard weggetje dat verder nergens heengaat. Het bestaat nog, een weggetje dat nergens heengaat. We hobbelen erover en laten eindelijk de moderne weilanden achter ons, waar niets groeit behalve het turbogras voor de turbokoeien in de reusachtige, pas gebouwde stal erachter. Over de winterdijk scheert een blauwe kiekendief. (meer…)