Sinds een week zingt in het jonge moeras van Friese Veen bij Paterswolde een sprinkhaanzanger. Die ratelt als een sprinkhaan. Hij is met slechts twee andere soorten te verwarren, waarvan er één in Nederland voorkomt: de snor. Een snor is niet genoemd naar zijn haardracht maar naar zijn snorrende geluid. Dit is deel 22 in mijn serie vogelgeluiden.

Een sprinkhaanzanger ratelt, een snor snort. Het verschil is duidelijk als je ze beide hoort. De snor snort iets lager en sneller dan een sprinkhaanzanger ratelt, en houdt het langer vol. Sprinkhaanzangers zingen niet alleen in rietvelden, maar ook in vochtige velden met pitrus, brandnetels en andere ruige vegetaties.

Bij Paterswolde zingt die sprinkhaanzanger echter in het riet. Vorig jaar hoorden we daar ook zo’n vogel, maar zong er vaker een snor. Snorren zijn een stuk schaarse dan sprinkhaanzangers en zijn striktere rietvogels. Riet alleen is niet genoeg, het moet oud riet zijn, dat niet gemaaid is, zodat er bij aankomst uit Afrika meteen gescharreld en genesteld kan worden. Ze zijn daarom teruggedrongen tot de grote moerasgebieden, zoals de Onlanden bij Groningen. Daar broeden er vrij veel, en de snor in Friese Veen kon weleens een nakomeling zijn van soortgenoten in de Onlanden.

Snor en sprinkhaanzanger missen beide de geprononceerde oogstreep van een rietzanger. Een snor lijkt sterk op een karekiet maar karekieten komen iets later terug uit Afrika. Een snor is vrij gelijkmatig beige, terwijl een sprinkhaanzanger meer roodbruin met zwart gevlekt is. Een sprinkhaanzanger lijkt daarmee wat op een rietgors, maar heeft een dunnere snavel en mist de zwarte kop. De zang is het beste kenmerk, maar om twijfel tussen snor en sprinkhaanzanger uit te sluiten, is het beter ze te zien. Dat is ook wel zo leuk, maar vergt geduld. Vroeg of laat zullen ze bewegen in het riet en gaan ze hoog in een halm zitten. Ze zingen tenslotte niet om onopgemerkt te blijven.

De sprinkhaanzanger op deze foto liet eerst een tijd van zich horen. Toen hij zich vertoonde, was door de kijker duidelijk te zien dat hij zijn snavel opende als het geratel klonk.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 14 april ’25)