Bij Gees, Zuidoost-Drenthe, ligt de beeldentuin BigArtGarden, in eigentijds Nederlands. Ooit begon het echtpaar DeHullu met die tuin, om kunst en natuur samen te brengen. Mevrouw DeHullu was een vriendin van mijn schoonmoeder. We zeiden vaak: ‘daar moesten we eens naartoe’, maar het kwam er niet van. Intussen zijn we twee generaties eigenaars verder. De tuin is nu in bezit van vier mensen, onder wie mijn buurman Frank Smit. Hij toont me op een zonovergoten dag alle uithoeken van de tuin.

Door de lichte galerie lopen we het terrein op. Zeven hectare, nog afgezien van een net verworven maïsakker van ruim vijf hectare, die een natuurterrein wordt. Behalve de fraaie, soms buitenissige sculpturen vallen mij de vele bomen en het grote grasveld op. Mede-eigenares Esther Dokter, die de boel runt, vertelt dat er 170 boomsoorten staan, waarmee ze als arboretum (bomentuin) een ster verdienen. Ze streven naar tweehonderd soorten en een tweede ster.

Het gras glooit kort en groen over het land. Het wordt vaak gemaaid, voor het uitzicht op de beelden. Zelf zou ik liever een bloemenwei zien, opdat kunst nog meer samengaat met natuur. Dat korte gras is wel prettig voor spreeuwen die er emelten, merels die er regenwormen en spechten die er mieren uit pikken. Een groene specht vliegt over en lacht ons toe.

Er zijn wilde stukken bos en diverse door bomen en struiken besloten delen: knus en rustgevend. Het zijn oases en het verbaast me niet dat veel bezoekers uit de streek een abonnement hebben, om hier te zitten lezen of mijmeren.

Met 170 soorten kun je je niet beperken tot inheemse bomen. Vleugelnoten, trompetbomen en Anna-Paulownabomen staan broederlijk naast hazelaars en beuken. Tussen de zomereiken staan zuileiken, in de vorm van populieren, en er is een zogenoemde keizerlijke eik.

Na een uur rondstruinen strijken buurman en ik neer op het terras, want natuur en cultuur zijn mooi, maar je moet er wat bij drinken. Begeleid door zwiepende boomklevers laat hij me ten slotte het door Hartwig Doden uit een boomstam gehakte beeld zien dat de vorige eigenaars verbeeldt, in een eeuwige omhelzing. Zij bepaalden dat het nooit weg mag, behalve op natuurlijke manier: houtrot. Samen kijken ze naar de vis van Walter Vergeer boven de met parende libellen bevolkte vijver.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 15 oktober ’25)