2024 is door de Zoogdiervereniging uitgeroepen tot het jaar van de hermelijn. De laatste keer dat ik een hermelijn zag is twee jaar geleden. Ik kan me vier hermelijn-waarnemingen herinneren. Daarvan betrof het één keer een hermelijn in witte wintervacht met zwarte staartpunt. Elk zwarte streepje in de kraag van Willem Alexanders jas is een dode hermelijn.

Ik heb lieden horen zeggen dat hermelijnen bestreden moeten worden vanwege de weidevogels. Weidevogels zijn door intensivering van de landbouw uit grote delen van het boerenland verdwenen. Ze trekken zich terug in voor hen beheerde enclaves. Daar trekken ook hermelijnen en andere roofdieren naartoe, omdat die elders nauwelijks nog te eten hebben.

Toen weidevogels algemeen waren, werden hermelijnen en andere roofdieren al fanatiek bestreden met geweren, vallen en klemmen. Dat had geen invloed op de aantallen weidevogels. Sinds die zich alleen nog handhaven in enclaves, kan daar het uitroeien van marters effect hebben op hun overleving, mits vossen, katten, honden, ratten, marters, wezels, reigers, ooievaars, kraaien, buizerds, kiekendieven en andere eizoekers ook buiten de deur gehouden worden. Dat effect is logisch: een concentratie prooidieren in een prooiloze omgeving is een magneet voor de roofdieren uit die omgeving. Die hoeven maar om zich heen te bijten of er wordt geen kuiken meer groot, als er al een ei uitkomt. Dood je die roofdieren, dan scheelt dat op de korte termijn zeker. Dan ben je wel die roofdieren kwijt, terwijl het de vraag is of je die restjes weidevogels te midden van de agrarische kaalslag kunt behouden.

Willen we weidevogels houden, dan moeten we hun leefgebied herstellen. Dan krijgen we de hermelijnen ook weer terug! Eén van de maatregelen die weidevogels én hermelijnen helpen is verhoging van de kunstmatig laag gehouden waterstand. Dan houd je meteen vossen en katten weg, want die houden niet van water.

(Natuurdagboek Trouw, dinsdag 2 april ’24)